Ciągiem nazywamy funkcję, której dziedziną jest zbiór liczb naturalnych dodatnich (lub jego podzbiór początkowych liczb naturalnych):
gdzie a_n oznacza n-ty wyraz ciągu, a X to zbiór wartości ciągu.
W praktyce ciąg przedstawia się jako uporządkowany zbiór elementów:
gdzie każdy element a_n jest jednoznacznie określony dla n\in\mathbb{N}.
Jeżeli wyrazami ciągu są liczby rzeczywiste, to ciąg nazywamy ciągiem liczbowym.
Ciągi mogą być:
skończone, gdy mają ograniczoną liczbę wyrazów, tj. gdy ich dziedziną jest skończony zbiór \{1,2,\ldots,n\}. Mówimy wówczas że ciąg jest n-elementowy
nieskończone, gdy liczba wyrazów jest nieskończona, tj. dziedziną jest zbiór liczb naturalnych dodatnich.
O ile wartości funkcji w punkcie x zapisujemy f(x), tak w przypadku ciągów argument, czyli liczbę naturalną zapisujemy w indeksie dolnym: a_n.
O ile w zbiorze liczbowym kolejność wyrazów nie ma znaczenia, tak w przypadku ciągu jak najbardziej ma:
Ciągi (zwłaszcza nieskończone) najczęściej podawane są za pomocą ich wzoru ogólnego który jest “przepisem” na to jak obliczyć dowolny wyraz tego ciągu.
Wzór (wyraz) ogólny ciągu to wyrażenie wyrażenie pozwalające obliczyć wartość dowolnego wyrazu tego ciągu:
Ciąg (a_n) jest określony rekurencyjnie, jeżeli:
określone są wartości początkowych k\in\mathbb{N_+} wyrazów ciągu a_1,a_2,\ldots,a_k.
każdy kolejny wyraz n>k jest wyrażony za pomocą wcześniejszych wyrazów:
a_n=f(a_{n+1},a_{n-2},\ldots,a_{n-k}),(0)gdzie f to ustalona funkcja.
Ponieważ ciąg jest funkcją, możemy go przedstawić graficznie w układzie współrzędnych. Współrzędne odcięte odpowiadają kolejnym liczbom naturalnym, a rzędne - wartościom ciągu dla danego wyrazu.