Ilorazem różnicowym funkcji ff określonej w pewnym otoczeniu U(x0)U(x_0) w punkcie x0x_0 dla przyrostu x−x0x-x_0 nazywamy iloraz postaci:
x−x0f(x)−f(x0),
\frac{f(x)-f(x_0)}{x-x_0},(0)
Różnicę z licznika ilorazu różnicowego nazywamy przyrostem wartości funkcji, a różnicę z mianownika - przyrostem argumentu funkcji.
Jeżeli przez punkty A=(x0,f(x0))A=(x_0,f(x_0)) oraz B=(x,f(x))B=\left(x,f(x)\right) poprowadzimy prostą, i oznaczymy kąt jaki ta prosta tworzy z osią OXOX przez α\alpha, to okazuje się, że współczynnik kierunkowy tej prostej jest równy:
a=tgα=x−x0f(x)−f(x0)
a=\tg \alpha= \frac{f(x)-f(x_0)}{x-x_0} (0)
Jeżeli zaczniemy zmniejszać odległość pomiędzy xx a x0x_0, tj. przybliżać xx do x0x_0, to prosta przechodząca przez punkty AA i BB zaczyna przypominać styczną do wykresu funkcji ff.
Wreszcie, licząc granicę ilorazu różnicowego:
x→x0limx−x0f(x)−f(x0)
\lim_{x\to x_0} \frac{f(x)-f(x_0)}{x-x_0} (0)
otrzymamy liczbę będącą współczynnikiem kierunkowym prostej stycznej d wykresu funkcji ff a punkcie AA - współczynnik ten nazywamy pochodną funkcji ff w punkcie x0x_0:
Jeżeli dla funkcji ff
określonej w pewnym otoczeniu U(x0)U(x_0) punktu x0x_0 istnieje skończona granica x→x0limx−x0f(x)−f(x0)\displaystyle\lim_{x\to x_0}\frac{f(x)-f(x_0)}{x-x_0}, to granicę tę nazywamy pochodną funkcji ffw punkcie x0x_0 i oznaczamy ją f′(x0)f'(x_0).
Jeżeli dla funkcji ff
określonej w pewnym otoczeniu U+(x0)U_+(x_0) (odpowiednio: U−(x0)U_-(x_0) punktu x0x_0 istnieje skończona granica x→x0+limx−x0f(x)−f(x0)\displaystyle\lim_{x\to x_0^+}\frac{f(x)-f(x_0)}{x-x_0}(odpowiednio: x→x0−limx−x0f(x)−f(x0))\left(\text{odpowiednio: }\displaystyle\lim_{x\to x_0^-}\frac{f(x)-f(x_0)}{x-x_0}\right), to granicę tę nazywamy pochodną prawostronną (odpowiednio: lewostronną) funkcji ffw punkcie x0x_0 i oznaczamy ją f+′(x0)f'_+(x_0) (odpowiednio: f−′(x0)f'_-(x_0)).
Funkcja ff określona w otoczeniu punktu x0x_0 ma pochodną równą p∈Rp\in\mathbb{R} w tym punkcie wtedy i tylko wtedy, gdy istnieją pochodne jednostronne f+′(x)f'_+(x) i f−′(x)f'_-(x) oraz zachodzi równość
Niech dana będzie funkcja ff mająca pochodną w każdym punkcie swojej dziedziny (lub na jej podzbiorze). Funkcją pochodną (lub krótko: pochodną) funkcji ff nazywamy funkcję y=f′(x)y=f'(x). O funkcji ff mówimy, że jest różniczkowalna.
Niech dana będzie funkcja ff określona w pewnym otoczeniu punktu x0x_0 oraz różniczkowalna w tym punkcie. Styczna do wykresu funkcji w punkcie (x0,f(x0))\left(x_0,f(x_0)\right) to prosta o równaniu:
Niech dane będą funkcje f:Df→Rf:D_f\to\mathbb{R} oraz g:Dg→Rg:D_g\to\mathbb{R}, gdzie Dg∩f(Df)=∅D_g\cap f(D_f)\neq \emptyset. Funkcję g∘fg\circ f określona na zbiorze D={x∈Df:f(x)∈Dg}D=\{x\in D_f:f(x)\in D_g\} wzorem:
(g∘f)(x)=g(f(x))
(g\circ f)(x)=g(f(x))(0)
nazywamy złożeniem funkcjiff i gg, przy czym gg nazywamy funkcją zewnętrzną, a ff - funkcją wewnętrzną.
Jeżeli funkcja ff ma pochodną w punkcie x0x_0, a funkcja gg ma pochodną w punkcie f(x0)f(x_0), to funkcja g∘fg\circ f ma pochodną w punkcie x0x_0 daną wzorem:
Druga część powyższego twierdzenia (konkretnie dwa pierwsze podpunkty - przypadek f′(x)<0f'(x)<0 oraz f′(x)>0f'(x)>0) jest również prawdziwa, gdy dla skończonej liczby argumentów pochodna funkcji ff wynosi 00. Badanie przebiegu zmienności funkcji
Badanie przebiegu zmienności funkcji to analiza matematyczna, której celem jest zrozumienie, jak dana funkcja zachowuje się w różnych punktach swojego wykresu. Wyniki tej analizy pozwalają na dokładne narysowanie wykresu funkcji i jej opis.
Do najważniejszych etapów tego procesu należą:
Określenie dziedziny funkcji
Znalezienie punktów zerowych.
Znalezienie punktów przecięcia z osią OYOY
Obliczenie granic na końcach dziedziny.
Wyznaczenie asymptot wykresu funkcji (o ile istnieją)
Wyznaczenie pochodnej funkcji i określenie jej dziedziny
Wyznaczenie przedziałów monotoniczności oraz ekstremów funkcji.